مؤسسه قرآنی نیایش

در روایتی امام رضا (ع) می فرمایند : إِجعَلُوا لِبُیُوتِکُم نَصِیباً مِنَ القُرآنِ فَانَّ البَیتَ إِذَا قُرءَ فِیهِ یَسِّرُ عَلَی أَهلِهِ وَ کَثرُ خِیَرَتُهُ وَ کَانَ سَکَّأَنُهُ فِی زِیَادَهٍ
سهمی از قرآن را برای خانه هایتان قرار دهید زیرا هر خانه ای که در آن قرآن خوانده شود اسانی و خیر فراوانی برای ساکنان آن خانه در پی خواهد داشت .
منظور ظاهری این حدیث آن است که وجود قرآن در خانه ی گلی موجب طرد شیطان و نفی خرافات می شود و معنای عمیق آن این است که وقتی قرآن در خانه باشد و اهل خانه بدان عمل کنند شیطان تمی تواند در خانه دل و افکار و ساکنان خانه نفوذ کند .
با وجود قرآن در خانه گل فرشتگان وارد و شیاطین خارج می شوند و با حضور قرآن در خانه دل وسواس خناس و شیطان رجیم خارج و خدا در آن جای می گیرد که فرمود :
القَلبُ حَرَمُ الله ش فَلَا تَسکُن حَرَمَ اللهِ غَیرَاللهِ . قلب و دل خانه خدا است ، در خانه دل غیر خدای را جای مده .
یکی از راه های قرار دادن قرآن در دل یاد گرفتن آن است که خود مقدمه ای برای خواندن و حفظ قرآن می باشد تا بدان جا که امام صادق (ع) در باره یادگیری قرآن می فرماید :
لَا یَنبَغِی لِلمُؤمِنِ أَن لَا یَمُوتَ حَتَّی یَتَعَلَّمَ القُرآنَ أَو یَکُونَ فِی تَعَلُّمِهِ . شایسته است برای مؤمن که پیش از مرگ قرآن را فراگیرد یا در حال یادگیری آن باشد .
امام علی(ع) هم در باره لزوم یادگیری قرآن می فرمایند : تَعَلَّمُوا القُرآنَ فَاِنَّهُ أَحسَنُ الحَدِیثِ . قرآن را بیاموزید چرا که قرآن بهترین سخن ها است .
و همین یادگیری و اهتمام به قرآن است که آن را از مهجوریت در آورده و دل شیفته آن می شود و زمینه رشد و تعالی انسان را فراهم می آورد و او را به سر منزل مقصود می رساند .
نه تنها یادگیری بلکه یاد دادن قرآن هم از اهمیت ویژه ای بر خوردار است و تعلیم ( یاد گیری ) قرآن عطف بر تعلم ( یاد دادن ) آن شده است چنان که پیامبر ( ص) فرمودند : خَیرُکُم مَن تَعَلَّمَ القُرآنَ و عَلَّمَه ُ بهترین شما کسی است که قرآن را یادبگیرد و به دیگران بیاموزد .

پیامبر (ص) در روایتی به معاذ بن جبل فرمود : اگر زندگی کردن مردم سعید را و مردن شهید را و نجات روز قیامت را و امنیت روز وحشت را و نور روزگار ظلمت را و سایه ی روز سوزان را و چشمه ی گوارای روز عطش را و پرباری روز تهی دستی را و هدایت روز گمراهی را خواهنی ، قرآن بیاموز . که قرآن یادکرد خداوند رحمان و امان از شیطان و برتری روز جزا است .
از روایات و اخبار چنین به دست می آید که ورود به وادی قرآن و استفاده از منبع فیاض آن یکنواخت و تک مرحله ای نیست بلکه به تناسب زمینه ها و استعداد و قوه علمی و عملی انسان ها متفاوت است . از جمله در روایتی امام صادق (ع) می فرمایند : کِتَبُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَی أَربَعَهِ أَشیَاء : العِبَارهِ و َ العِشَارَهِ وَ اللَّطَائِفِ و الحَقَائِقِ . فَالعِبَارهُ لِلعَوَامِ و َ العِشَارَهُ لِلخَوَاصِ وَ اللَّطَائِفُ لِأَولِیَاءِ و الحَقَائِقُ لِلأَنبِیَاءِ .
کتاب خدا مشتمل بر چهار چیز ( مرتبه ) می باشد : عبارت ، اشارت ، لطایف ، حقایق . عبارت برای عوام است ، اشارت برای خواص ، لطایف از آن اولیا و حقایق برای انبیاء است .
بهره عموم مردم از قرآن تنها در عبارت قرآن است ، مثل همراه داشتن ، خواندن ، و شنیدن . خواص با ارتباط ویژه خود می توانند از پوسته عبارت گذشته و به رموز و اشارت ها دست یابند . اولیا با برداشتن گامی فراتر ، به لطایف و ریزه کاری ها که از دید دیگران پنهان است می رسند ، اما حقایق قرآن جز برای انبیاء و ائمه مقدور نیست و بسا اشارت به این کلام امام باقر (ع) باشد که می فرمایند : لَنَا کَرَائِمُ القُرآنِ .
و در جای دیگر فرمود :
لَهُ ظَهرٌ وَ بَطنٌ ، فَظَاهِرُهُ حُکمٌ وَ بَطِنُهُ عِلمٌ ، ظَاهِرُهُ أَنِیقٌ وَ بَطِنُهُ عَمِیقً . برای قرآن ظهر و بطنی است ، ظاهرش حکم و باطنش علم است ، ظاهر آن زیبا و باطنش ژرف است .
دور نیست که مراد از ظاهر قرآن ، همان معنای مستفاد از عبارات باشد که مراحل آغازین آشنایی با قرآن است و این از آن عموم مردم است که قرآن را نگهداری می کنند و بدان می نگرند و می خوانند که در واقع از ظواهر و زیبایی های آن لذت می برند و مراد از بطن آن همان ومعنای دقیق و عمیق آن باشد که عارفان ، دانشمندان و خاصان درگاه الهی از آن بهره می گیرند .

امام زین العابدین (ع) می فرمایند :
لَو مَاتَ مَن بَینَ المَشرِقِ وَ المَغرِبِ لَمَا استَوحِشتُ بَعدَ اَن یَکُونَ القُرآنُ مَعِی .
اگر همه اهل مشرق و مغرب از بین بروند (و تنها بمانم) وحشتی نخواهم داشت چون همراهی با قرآن را دارم .
کلینی (ره) در اصول کافی به نقل از امام صادق (ع) از پدرانش از رسول (ص) روایت کرده است که آن حضرت فرمود : « فاذا التسبت علیکم الفتن کقطع اللّیل المظلم ، فعلیکم بالقرآن فانه شافع مشفع و ما حل مصدّق و من جعله امامه قاده الی الجنه و من جعله خلفه ساقه الی النار و هو الدلیل یدل علی خیر سبیل ، وله ظهر و بطن فظاهره حکم و باطنه عمیق . له تخوم و علی تخومه تخوم ، لا تحصی عجائبه و لا تبلی غرائبه ، منه مصابیح الهدی و منار الحکمه و دلیل علی معرفه لمن عرض الصفه » آن هنگام که فتنه ها بر شما هجوم آورد و مانند شبی تاریک فراگیر شود ، به قرآن پناه برید . قرآن شفاعت کننده ای است که رد نشود و فریب کاری است که راست گوید . هرکس آن را پیشرو خود قرار دهد ، به بهشت رود و هرکس به آن پشت کند سرانجامش آتش است . قرآن به بهترین راه رهنما است ، کتابی است که بین حق و باطل جدایی اندازد و معنای هر یک را به روشنی بیان کند . سخنی حق است نه شوخی و باطل . برای قرآن حد و مرزی است و برای آن حد و مرز نیز ؛ حد و مرزی است . قرآن ظاهری دارد و باطنی ظاهر آن حکم الهی و باطن آن بی نهایت است . معجزاتش به شمار نیاید و شگفتی هایش مندرس نشود . چراغ های هدایت از او نور گیرند و مناره های حکمت از او بلند شوند . قرآن برای آن کس که صفات را عارض بر ذات الهی می داند ، دی نهایت است . معجزاتش به شمار نیاید و شگفتی هایش مندرس نشود . چراغ های هدایت از او نور گیرند و مناره های حکمت از او بلند شوند . قرآن برای آن کس که صفات را عارض بر ذات الهی می داند ، دلیل قانع کننده است .

در تفسیری که منسوب به امام حسن عسکری (ع) به نقل از رسول خدا (ص) آمده است ، که فرمود : « ان هذا القرآن هو نور المبین و الحبل المتین و العروه الوثقی و ادرجه العلیا و الشفاء الافی و الفضیله الکبری و السعاده العظمی من استضاء به نوره الله و من عقد به اموره عصمه الله و من تمسک به انقذ الله و من لم یفارق احکامه رفعه الله و من استشفی به شفاه الله و من آثره علی ما سواه هداه الله و من طلب الهدی فی غیره اضله الله و من من جعل شعاره و دثاره اسعده الله و من جعله امامه الذی یقتدی به و معوّله الذی ینتهی الیه اداه الله الی جنّات النعیم و العیش السلیم »
همانا این قرآن نور مبین است ، ریسمان محکم الهی است ، دستاویزی نا گسستنی است ، قرآن بلند مرتبه است ، بهترین درمان و برترین فضیلت است . کسی که خود را با قرآن نورانی کند ، خداوند هدایتش نماید و هر که کار هایش را به قرآن گره بزند در امان ماند . هرکس به قرآن آویزد نجات یابد و هرکه احکام آن را عمل کند ، بلند مرتبه گردد . هرکس از قرآن درمان طلبد شفا پذیرد و هر که آن را بر غیرش ترجیح دهد ، به راه مستقیم افتد . و اگر هدایت را در غیر آن بجوید ، البته گمراه شود . هرکس قرآن را علامت و شعار خود کند ، به سعادت رسد و هرکس آن را امام خود بگیرد ، به بهشت نعمت های بی کران الهی داخل شود و زندگانی بی عیب و نقص یابد .