مؤسسه قرآنی نیایش

امام زین العابدین (ع) می فرمایند :
لَو مَاتَ مَن بَینَ المَشرِقِ وَ المَغرِبِ لَمَا استَوحِشتُ بَعدَ اَن یَکُونَ القُرآنُ مَعِی .
اگر همه اهل مشرق و مغرب از بین بروند (و تنها بمانم) وحشتی نخواهم داشت چون همراهی با قرآن را دارم .
کلینی (ره) در اصول کافی به نقل از امام صادق (ع) از پدرانش از رسول (ص) روایت کرده است که آن حضرت فرمود : « فاذا التسبت علیکم الفتن کقطع اللّیل المظلم ، فعلیکم بالقرآن فانه شافع مشفع و ما حل مصدّق و من جعله امامه قاده الی الجنه و من جعله خلفه ساقه الی النار و هو الدلیل یدل علی خیر سبیل ، وله ظهر و بطن فظاهره حکم و باطنه عمیق . له تخوم و علی تخومه تخوم ، لا تحصی عجائبه و لا تبلی غرائبه ، منه مصابیح الهدی و منار الحکمه و دلیل علی معرفه لمن عرض الصفه » آن هنگام که فتنه ها بر شما هجوم آورد و مانند شبی تاریک فراگیر شود ، به قرآن پناه برید . قرآن شفاعت کننده ای است که رد نشود و فریب کاری است که راست گوید . هرکس آن را پیشرو خود قرار دهد ، به بهشت رود و هرکس به آن پشت کند سرانجامش آتش است . قرآن به بهترین راه رهنما است ، کتابی است که بین حق و باطل جدایی اندازد و معنای هر یک را به روشنی بیان کند . سخنی حق است نه شوخی و باطل . برای قرآن حد و مرزی است و برای آن حد و مرز نیز ؛ حد و مرزی است . قرآن ظاهری دارد و باطنی ظاهر آن حکم الهی و باطن آن بی نهایت است . معجزاتش به شمار نیاید و شگفتی هایش مندرس نشود . چراغ های هدایت از او نور گیرند و مناره های حکمت از او بلند شوند . قرآن برای آن کس که صفات را عارض بر ذات الهی می داند ، دی نهایت است . معجزاتش به شمار نیاید و شگفتی هایش مندرس نشود . چراغ های هدایت از او نور گیرند و مناره های حکمت از او بلند شوند . قرآن برای آن کس که صفات را عارض بر ذات الهی می داند ، دلیل قانع کننده است .

در تفسیری که منسوب به امام حسن عسکری (ع) به نقل از رسول خدا (ص) آمده است ، که فرمود : « ان هذا القرآن هو نور المبین و الحبل المتین و العروه الوثقی و ادرجه العلیا و الشفاء الافی و الفضیله الکبری و السعاده العظمی من استضاء به نوره الله و من عقد به اموره عصمه الله و من تمسک به انقذ الله و من لم یفارق احکامه رفعه الله و من استشفی به شفاه الله و من آثره علی ما سواه هداه الله و من طلب الهدی فی غیره اضله الله و من من جعل شعاره و دثاره اسعده الله و من جعله امامه الذی یقتدی به و معوّله الذی ینتهی الیه اداه الله الی جنّات النعیم و العیش السلیم »
همانا این قرآن نور مبین است ، ریسمان محکم الهی است ، دستاویزی نا گسستنی است ، قرآن بلند مرتبه است ، بهترین درمان و برترین فضیلت است . کسی که خود را با قرآن نورانی کند ، خداوند هدایتش نماید و هر که کار هایش را به قرآن گره بزند در امان ماند . هرکس به قرآن آویزد نجات یابد و هرکه احکام آن را عمل کند ، بلند مرتبه گردد . هرکس از قرآن درمان طلبد شفا پذیرد و هر که آن را بر غیرش ترجیح دهد ، به راه مستقیم افتد . و اگر هدایت را در غیر آن بجوید ، البته گمراه شود . هرکس قرآن را علامت و شعار خود کند ، به سعادت رسد و هرکس آن را امام خود بگیرد ، به بهشت نعمت های بی کران الهی داخل شود و زندگانی بی عیب و نقص یابد .